همه چیز درباره ی آیه ی توبه در قرآن

در این مطلب با ما همراه باشید تا در خصوص جزئیات و معرفی آیه ی توبه در قرآن برایتان بگوییم. این آیه یکی از آیات  پر برکت قران در سوره ی بقره است که تفسیر کنندگان این آیه را به نام توبه می شناسند.

آیه ۳۷ سوره ی بقره به آیه ی توبه معروف است. در آیه ی توبه خداوند بیان کرده است که چگونگی انجام توبه را به حضرت آدم آموزش داده است. طبق این آیه حضرت آدم به وسیله کلماتی که خداوند به او آموخته بود، درخواست بخشش کرده است. از واژه «کلمات» در این آیه تفسیرهای گوناگونی شده است. در روایاتی که از امامان شیعه نقل شده منظور از کلمات، پنج تن آل عبا دانسته شده که حضرت آدم با توسل به آنها، از خداوند طلب بخشش کرده است.

بر اساس نظر تفسیر کنندگان، بر اساس این آیه در صورتی که توبه را به انسان نسبت دهند، به معنای بازگشت از گناه است و اگر توبه را به خدا نسبت دهند، به معنای بازگشت به رحمت است.

آیه ۳۷ سوره بقره درباره آموزش توبه توسط خداوند به حضرت آدم (ع) است. بعد از آنکه ابلیس حضرت آدم را فریب داد، خداوند دستور خروج آدم (ع) را از بهشت صادر کرد. آدم متوجه شد که چه ستمی بر خود کرده است و به فکر جبران خطای خود افتاد. خداوند طریقه بازگشت به سوی خود را به او آموخت. به باور مفسران شیعه، حضرت آدم کار حرامی انجام نداد؛ بلکه فعلش ترک اولی بود.

خداوند در این آیه یادآور می‌شود که توبه را به آدم تلقین کرده است. تلقین به معنای آموزش طریقه توبه است. به اعتقاد علامه طباطبایی در تفسیر المیزان، از آنجا که خداوند به حضرت آدم توبه را آموزش داد، از این رو توبه از دو جهت لحاظ می‌شود؛ توبه‌ای که از جانب خداوند است که پذیرنده توبه است و توبه‌ای که از جانب انسان است که درخواست کننده توبه است.

بنابراین توبه گاهی به معنای بازگشت از گناه است و آن در صورتی است که توبه به شخص گناه‌کار نسبت داده شود؛ و گاهی نیز به معنای بازگشت به رحمت است و آن در صورتی است که توبه به خداوند نسبت داده شود، یعنی رحمتی را که خداوند از بنده به خاطر گناه از او سلب کرده بود، به خاطر توبه‌اش به او باز می‌گرداند. به همین جهت در انتهای آیه خداوند درباره خود، واژه «توّاب» (بسیار بازگشت کننده به رحمت) به کار برده است.