امام جعفر صادق چند فرزند داشت؟

امام جعفر صادق (ع)، امام ششم ما شیعیان هستند. ایشان فرزند امام محمد باقر و پدر گرامی امام موسی کاظم (ع) هستند. امام جعفر صادق، بنیانگذار مکتب جعفری هستند و از ایشان با عنوان زنده نگه دارنده مکتب شیعه نام برده می شود.

در بیشتر منابع تاریخی عنوان شده است که امام جعفر صادق (ع) دارای ده فرزند بودند. اسامی این فرزندان عبارت است از اسماعیل، عبد اللّه، امّ فروه، امام موسى (علیه السّلام)، اسحاق، محمّد، عباس، على، اسماء و فاطمه.

در ادامه سرگذشت تعدادی از این فرزندان امام صادق را برای شما عزیزان بیان خواهیم نمود. با ما همراه باشید.

همسران حضرت

۱- فاطمه: دختر حضرت حسین بن علی علیه السلام

امام صادق علیه السلام از ایشان صاحب سه فرزند شد : اسماعیل، عبدالله و ام فروه

اسماعیل فرزند بزرگ آن حضرت بود و در زمان حیات حضرت از دنیا رفت. و عبدالله معروف به عبدالله افطح بعد از پدر مدعی خلافت و امامت شد و جمعی نیز امامت وی را پذیرفتند که آنان را فطحیه می‌نامند.

۲- حمیده خاتون:

او از مهاجرین مغرب و مادر امام موسی کاظم علیه السلام و محمد می باشد.

۳- چهار کنیز :

چهار فرزند دیگر آن حضرت عباس، علی، اسماء و فاطمه هر کدام از یکی از این کنیزها بوده اند.

سرگذشت تعدادی از فرزندان امام جعفر

۱- اسماعیل معروف به اعرج که بزرگترین فرزند وی است. اسماعیل در زمان حیات حضرت از دنیا رفت. حضرت صادق علیه‏السلام در حزن فرزند جزع شدیدی نمود و اندوهی عظیم داشت. اسماعیل در کنار بقیع مدفون گردید. تا سال یکهزار و سیصد و پنجاه و پنج هجری آثار بقعه او به شکل چهار دیوار سیمانی موجود بود ولی چون در وسط شارع قرار گرفته بود به امر ملک ویران و با زمین یکسان گردید. گویند چند روزی از این حادثه نگذشته بود که ملک را با تیر کشتند. جالب اینجا است که پس از وفات حضرت صادق علیه‏السلام عده‏ای از کج‏اندیشان به امامت اسماعیل پیوستند که آنان را اسماعیلیه می‏گویند. در حال حاضر تعدادشان بسیار اندک و اضافاتی بر عقیده اسماعیلیه افزوده‏اند که در اصول و فروع با مذاهب مشهور اسلامی دارای اختلافات خرافاتی بی‏شمار می‏باشد. سلسله سلاطین قاطمیه مغرب زمین که در ۲۷۴ سال سلطنت کرده‏اند از اولاد اسماعیل بن جعفر صادق بوده‏اند. روی همین اصل سلسله را نیز اسماعیلیه گویند و محمد فرزند همین اسماعیل در نزد هارون‏الرشید درباره‏ی عموی خود امام موسی بن جعفر سعایت کرد و هارون را به قتل حضرت تحریک کرد. خود محمد بن اسماعیل در نتیجه این سعایت به مرضی سخت گفتار شد و با وضع بدی از دنیا رفت.

۲- عبدالله بن افطح. وی همیشه با خواسته‏ های پدر مخالفت می‏کرد. بعد از پدر مدعی خلافت و امامت شد و جمعی نیز امامت وی را پذیرفتند که آنان را فطحیه می‏نامند. بعدها چون مردم ضعف علمی و عملی وی را مشاهده کردند از او برگشته و به امامت موسی بن جعفر روی آوردند.

۳- اسحق بن جعفرصادق علیه‏السلام شخص جلیل‏القدر و اهل فضل و تقوی بود و احادیث بسیاری نقل کرده است و به امامت برادرش موسی علیه‏السلام قائل بود و در عریض – قریه‏ای است در نزدیکی مدینه – به دنیا آمد. این طور پیدا است که از هر کسی دیگر شباهت به حضرت رسول بیشتر بوده است. این مرد ارزشمند همسر گرامی حضرت علیا مخدره نفیسه دختر امیرحسن ابن زید بن حسن بن علی بن ابیطالب علیه‏السلام بوده و در مصر مدفون است. کرامات بی‏حد و حصر از این والاگهر مشاهده شده است و جناب اسحق جد سادات بنی‏ال زهرا است.

۴- محمد دیباج بن جعفرصادق علیه‏السلام. این شخص والا از سخی‏ترین و شجاع‏ترین مردمان عصر خود بود و در تمام سال یک روز در میان روزه‏دار بود. در سال یکصد و نود و نه به مأمون عباسی به خاطر ظلم‏ها و حق‏کشی‏های وی خروج کرد و مأمون نیز یکی از سرداران سپاه خود به نام عیسی جلودی را با لشکری مجهز به جنگ وی فرستاد. در این جنگ سپاهیانش را فراری دادند و خود ایشان را نیز دستگیر کردند. وقتی که به مرز خراسان رسیدند در محلی به نام «فرقان چاپی» که امروزه معروف به لطف‏آباد است دار فانی را وداع گفت. عده‏ای از محققین نوشته‏اند که در تاریخ قراینی پیدا است که رحلت وی با امر طبیعی نبوده است. در لطف‏آباد گنبد و بارگاه و صحن سرای زیبای دل‏افروز دارد که مورد توجه خاص و عام بوده و از اطراف و اکناف همیشه مسلمانان بسیاری به زیارت آن مرقد شریف با هدایا و نذورات روی می‏آورند و تا به حال عظمت و کرامات بی‏شماری از آن تربت مقدس نقل و مشاهده شده است و نگارنده در زمانی که مجاور آستان بوسی حضرت علی بن موسی علیه‏السلام افتخار داشتم این مرقد شریف را زیارت کردم. حضرت محمد بن جعفر علیه‏السلام به قدری زیبا و صبیح المنظر بوده است که ملقب به «دیباج» معرب دیبا (ابریشم) گردید. نسب شجره سلسله جلیله السادات آل دیباج به حضرت می‏رسد. تا امروز از آن خاندان شریف رجال علم و دانشمندان رشید بسیار در تاریخ ذکر شده است.

۵- عباس بن جعفرصادق علیه‏السلام است که سید جلیل‏القدر و دانشمند و فاضلی بوده است.

۶- علی بن جعفر علیه‏السلام شخص کثیر الفضل و پرهیزگار و صاحب عقیده صادق بود. این بزرگوار تحت تربیت برادرش حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام به مقامات عالی علمی و عملی نایل شد. وی تا زمان حضرت امام علی‏النقی علیه‏السلام می‏زیست. وی کتابی معروف به نام مسایل جعفریات دارد که در نزد علمای امامیه دارای اعتبار و ارزش خاصی است. مدفن این بزرگوار را در چند محل گفته‏اند. برخی نوشته‏اند که در عریض نزدیکی مدینه مدفون است. همچنین در جنوب شرقی بیرون شهر قم گنبد و بارگاه و صحن و سرای زیبایی وجود دارد که محل توجه عموم زایرین می‏باشد که در میان عامه موسوم به مدفن علی بن جعفر است. همین مرقد مزین به کاشی‏های باستانی پرقیمتی بود که در زمان سلطنت پهلوی شبانه مورد دستبرد سارقین قرار گرفت. پس از کشتن خادم آن کاشی‏ها را به غارت بردند. در زمان دولت طاغوتی هیچ مقبره و ابنیه باستانی از این دستبردها سالم نماند و تمام گنجینه‏های تاریخی ایران را با دست خود در تحت اختیار اجانب گذاشتند و از آن مرقد شریف کرامات زیادی ظاهر شده است. از جمله کراماتی که خود شاهد آن بوده‏ام، قضیه شگفت‏آوری است که در اینجا به طور اختصار به ذکر آن می‏پردازم. در زمستان سال ۱۳۷۵ قمری بود که عده‏ای از فضلای محترم حوزه علمیه قم به قصد زیارت آل قبر شریف وارد حرم شدند. یکی از آقایان محترم به قصد مزاح و شوخی از شبکه مرقد با کاغذ لوله شده‏ای که در دست داشت می‏خواست از آن پول‏هایی که زوار به قصد هدیه و نذر روی مرقد ریخته بودند بردارد. ولی بعد از چند لحظه ناگهان فریادی زد که همه را به خود جلب کرد. زنبوری بزرگ همچنان دست وی را گزیده بود که جای گزیدگی همانند کوزه کوچکی باد کرده بود و این امر عجیب باعث حیرت همه حاضرین شد؛ زیرا در آن موقع از سال هیچ زنبوری از لانه خود خارج نمی‏شود. به علاوه در علم جانورشناسی گفته‏اند که در فصل سرد زمستان این گونه حیوانات طبیعتا قدرت گزیدن ندارند، و سم‏هایی که دارند بی‏اثر است. آری هر کس که قصد اهانت به اولیاء الله را داشته باشد اینچنین به سزای اعمال خود می‏رسد هر چند که به قصد مزاح باشد.

۷-موسی بن جعفر بزرگوارترین فرزند حضرت صادق ـ علیه‌السلام ـ بود و قدر و عظمتش از همه بیشتر و شهرت عمومی داشت و در عصر آن حضرت به سخاوت و کرامت او نبود و از همه مردم پارساتر و پرهیزکارتر و داناتر بود.